เพื่อสำรวจแนวคิดเหล่านี้ ผู้เขียนคนแรกแห่งมหาวิทยาลัยโคเปนเฮเกนได้คัดเลือกนักว่ายน้ำชายอายุน้อยในฤดูหนาวจำนวน 8 คน ซึ่งผลัดกันว่ายน้ำหรือแช่ตัวในน้ำเย็นหลายครั้งด้วยการอบซาวน่าร้อนทุกสัปดาห์เป็นเวลาอย่างน้อยสองปี สำหรับวัตถุประสงค์ของการศึกษานี้ การว่ายน้ำในฤดูหนาวถูกจำกัดความอย่างหลวมๆ ว่าเป็นการว่ายน้ำหรือนั่งในน้ำเปิดและสวมเพียงกางเกงว่ายน้ำหรือไม่ใส่อะไรเลย ในทางตรงกันข้าม ผู้เข้าร่วมกลุ่มควบคุมทั้ง 8 คนไม่ได้ใช้การบำบัดด้วยความเย็นหรือความร้อนใดๆ ในระหว่างการศึกษา และไม่มีประวัติการว่ายน้ำในฤดูหนาว "เราคาดว่านักว่ายน้ำใน ฤดูหนาว จะมีไขมันสีน้ำตาลมากกว่ากลุ่มควบคุม แต่กลับกลายเป็นว่าพวกมันมีการควบคุมอุณหภูมิที่ดีกว่า" ในการทดสอบเบื้องต้น ให้ผู้เข้าร่วมจุ่มมือข้างหนึ่งลงในน้ำเย็นเป็นเวลาสามนาที ในขณะที่ทั้งสองกลุ่มตอบสนองต่อการสัมผัสความเย็น นักว่ายน้ำแสดงสัญญาณของความทนทานต่อความหนาวเย็น โดยชีพจรและความดันโลหิตเพิ่มขึ้นลดลง พวกเขายังมีอุณหภูมิผิวหนังที่สูงขึ้น ซึ่งชี้ให้เห็นถึงการสูญเสียความร้อนที่มากขึ้นเนื่องจากการปรับตัวที่อาจเกิดขึ้นกับการอบซาวน่าบ่อยๆ ในการทดสอบเบื้องต้นอีกครั้ง นักวิจัยใช้ระบบที่ปรับได้ซึ่งประกอบด้วยผ้าห่มที่กระจายน้ำได้ 2 ผืนเพื่อควบคุมและลดอุณหภูมิร่างกายของผู้เข้าร่วม ที่นี่ นักว่ายน้ำยังแสดงให้เห็นว่าอุณหภูมิผิวหนังสูงขึ้นเพื่อตอบสนองต่อความเย็น