จากการวิจัยก่อนหน้านี้ ความใกล้ชิดระหว่างผู้คนสามารถส่งเสริมมิตรภาพได้ อย่างไรก็ตาม ผู้คนมักจะเป็นเพื่อนกับผู้ที่มีบุคลิกคล้ายคลึงกัน เช่น เพศ อายุ และเชื้อชาติ ไม่ชัดเจนว่าปรากฏการณ์ทั้งสองนี้มีปฏิสัมพันธ์กันอย่างไร โดยเฉพาะความคล้ายคลึงกันระหว่างบุคคลมีอิทธิพลต่อผลกระทบของความใกล้ชิดต่อมิตรภาพหรือไม่

ในการสำรวจคำถามนี้ Rohrer และเพื่อนร่วมงานได้ทำการทดลองโดยสร้างแผนผังที่นั่งในห้องเรียนแบบสุ่มสำหรับนักเรียน 2,966 คนในเกรด 3 ถึง 8 ในโรงเรียน 40 แห่งในชนบทของฮังการี นักเรียนยังคงอยู่ในที่นั่งที่ได้รับมอบหมายเป็นเวลาหนึ่งภาคการศึกษา โดยในตอนท้ายพวกเขารายงานความเป็นเพื่อนในแบบสำรวจ

การวิเคราะห์ทางสถิติของข้อมูลประชากรของนักเรียนและการรายงานมิตรภาพพบว่าการนั่งข้างกันเพิ่มความน่าจะเป็นที่พวกเขาจะเป็นเพื่อนกันจาก 15 เป็น 22 เปอร์เซ็นต์ (เพิ่มขึ้น 7 เปอร์เซ็นต์) ความโน้มเอียงไปสู่มิตรภาพเพิ่มขึ้นสำหรับนักเรียนทุกคู่ รวมถึงนักเรียนที่มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน เพศ หรือชาติพันธุ์ต่างกัน

อย่างไรก็ตาม นักวิจัยพบว่าจำนวนมิตรภาพเพิ่มขึ้นสำหรับนักเรียนคู่ที่เหมือนกันและไม่เหมือนกัน เนื่องจากแนวโน้มพื้นฐานที่มีต่อมิตรภาพเริ่มต้นขึ้นสำหรับนักเรียนที่คล้ายคลึงกัน ดังนั้นการให้พวกเขานั่งใกล้กันจึงผลักพวกเขาผ่านเกณฑ์สู่มิตรภาพที่แท้จริงมากกว่าการนั่งนักเรียนที่ไม่เหมือนกันด้วยกัน เพศเป็นตัวขับเคลื่อนหลักของรูปแบบนี้

นักวิจัยตั้งข้อสังเกตว่าผลของการนั่งร่วมกันสำหรับนักเรียนจากกลุ่มชาติพันธุ์โรมาและกลุ่มชาติพันธุ์ที่ไม่ใช่โรมานั้นมีความแน่นอนน้อยกว่านักเรียนคู่ที่ไม่เหมือนกันในลักษณะอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพิจารณาจากนักเรียนโรมาจำนวนน้อยในกลุ่มตัวอย่าง อย่างไรก็ตาม การค้นพบโดยรวมของพวกเขาชี้ให้เห็นว่าการกำหนดที่นั่งอาจเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพในการส่งเสริมมิตรภาพที่หลากหลาย ซึ่งจะช่วยส่งเสริมทักษะทางสังคมและปรับปรุงทัศนคติเกี่ยวกับผู้ที่อยู่ในกลุ่มประชากรอื่นๆ

ผู้เขียนอาวุโส เฟลิกซ์ เอลเวิร์ต กล่าวเสริมว่า: "มิตรภาพมีความสำคัญไม่ว่าจะดีขึ้นหรือแย่ลง การมีเพื่อนทำให้มีความสุขและสุขภาพดีขึ้น แต่เครือข่ายมิตรภาพก็แบ่งคนเช่นกัน เพราะมนุษย์ส่วนใหญ่เป็นมิตรกับผู้อื่นที่เป็นเหมือนพวกเขา ที่สำคัญเราพบว่าการนั่งข้างกัน เพิ่มศักยภาพด้านมิตรภาพสำหรับเด็กทุกคน โดยไม่คำนึงถึงเพศ ชนชั้น หรือภูมิหลังทางชาติพันธุ์ สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าการแทรกแซงแบบง่ายๆ ("สัมผัสเบา ๆ ") สามารถกระจายเครือข่ายมิตรภาพได้อย่างมีประสิทธิภาพ"

Tamás Keller ผู้เขียนร่วมกล่าวเสริมว่า "แม้ว่าครูจะควบคุมการจัดผังที่นั่งในห้องเรียนได้อย่างเต็มที่ แต่การชักชวนให้เป็นเพื่อนด้วยการจัดผังที่นั่งก็เป็นกลไกขับเคลื่อนนโยบายที่มองข้ามไป การวิจัยของเราได้เน้นย้ำขอบเขตเฉพาะสองประการ: เพศและความแตกต่างทางชาติพันธุ์ นักเรียนในวัยรุ่นตอนต้น สร้างมิตรภาพกับเพื่อนเพศเดียวกัน ซึ่งเป็นคุณลักษณะที่ยากต่อการเปลี่ยนแปลงด้วยการแทรกแซงผังที่นั่งแบบสัมผัสเบาๆ ในทำนองเดียวกัน เป้าหมายในการสร้างความสัมพันธ์แบบมิตรภาพระหว่างชาติพันธุ์อาจต้องมีการแทรกแซงที่เข้มข้นมากขึ้น"