บทบาทหลักของสสารมืด Ludwig ชี้ให้เห็นในบทความนี้ ในอดีตคือการแก้ไขความเหลื่อมล้ำระหว่างการสังเกตการณ์ทางดาราศาสตร์ฟิสิกส์กับทฤษฎีแรงโน้มถ่วงในปัจจุบัน พูดง่ายๆ ก็คือ ถ้าสสารแบริออน -- รูปแบบของสสารที่เราเห็นรอบตัวเราทุกวันซึ่งประกอบด้วยโปรตอน นิวตรอน และอิเล็กตรอน เป็นรูปแบบเดียวของสสาร ก็ไม่ควรมีแรงโน้มถ่วงเพียงพอที่จะป้องกันกาแล็กซีจาก บินออกจากกัน

โดยไม่สนใจการแก้ไขเชิงสัมพัทธภาพทั่วไปต่อความโน้มถ่วงของนิวตันที่เกิดจากกระแสมวล และโดยละเลยกระแสมวลเหล่านี้ ลุดวิกยืนยันว่าแบบจำลองเหล่านี้ยังพลาดการดัดแปลงที่สำคัญในเส้นโค้งการหมุนด้วย -- ความเร็วการโคจรของดาวฤกษ์และก๊าซที่มองเห็นได้ซึ่งวางแผนเทียบกับระยะห่างในแนวรัศมีจากใจกลางดาราจักรของพวกมัน . นี่เป็นเพราะผลกระทบในทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปที่ไม่มีอยู่ในทฤษฎีแรงโน้มถ่วงของนิวตัน -- การลากเฟรมหรือเอฟเฟกต์เลนส์สั่น ผลกระทบนี้เกิดขึ้นเมื่อวัตถุหมุนรอบตัวขนาดมหึมา เช่น ดาวฤกษ์หรือหลุมดำ "ลาก" โครงสร้างของกาลอวกาศไปพร้อมกับมัน ส่งผลให้เกิดสนามแม่เหล็กแรงโน้มถ่วง

ในบทความนี้ ลุดวิกนำเสนอแบบจำลองใหม่สำหรับเส้นโค้งการหมุนรอบของดาราจักรซึ่งสอดคล้องกับความพยายามครั้งก่อนซึ่งเกี่ยวข้องกับทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป นักวิจัยแสดงให้เห็นว่าแม้ว่าผลกระทบของสนามแม่เหล็กโน้มถ่วงจะอ่อน แต่การแยกตัวประกอบเป็นแบบจำลองช่วยลดความแตกต่างระหว่างทฤษฎีแรงโน้มถ่วงและเส้นโค้งการหมุนที่สังเกตได้ ซึ่งทำให้ไม่จำเป็นต้องใช้สสารมืด ทฤษฎีนี้ยังคงต้องการการพัฒนาก่อนที่จะเป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวาง โดยผู้เขียนได้ชี้ให้เห็นว่าวิวัฒนาการเวลาของดาราจักรที่สร้างแบบจำลองด้วยเฟรมเวิร์กนี้เป็นปัญหาที่ซับซ้อนซึ่งจะต้องมีการวิเคราะห์ที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ลุดวิกสรุปโดยเสนอว่าการคำนวณทั้งหมดที่ดำเนินการด้วยแบบจำลองดิสก์กาแลคซีบางที่ดำเนินการจนถึงจุดนี้ อาจต้องคำนวณใหม่ และตั้งคำถามเกี่ยวกับแนวคิดของสสารมืดเองบาคาร่า สมัครบาคาร่า