JOHN VARVATOS

     ดีไซเนอร์ในตำนานมาคุยเกี่ยวกับพลังของเพลง และความสำคัญของสไตล์ส่วนตัว และสิ่งที่ผลักดันทุกอย่างที่เขาทำผมโตมาจากครอบครัวในดีทรอยต์ เราพี่น้อง 5 คนอาศัยอยู่ในบ้านขนาด 800 ตารางฟุต ที่มีห้องน้ำห้องเดียว ผมรักครอบครัวของผมแต่ก็อยากจะทำอะไรอย่างที่ใจอยาก ผมถูกดึงเข้าสู่โลกของดนตรีโดยไม่ตั้งใจผมจะไปที่ร้านขายแผ่นเสียง Sam"s Jams ใกล้ๆ บ้านเพื่อนั่งบนพื้นและอ่านนิตยสารดนตรี ผมจะนั่งว่าดูศิลปินเขาแต่งตัวกันอย่างไร ตอนนั้นผมส่งหนังสือพิมพ์ได้เงินสัปดาห์ละ 4 ดอลลาร์สหรัฐ ผมก็จะมาคิดว่าจะใช้เงินอย่างไรดี ผมจะไปซื้อแผ่นเสียงแล้วบอกกับ Sam ว่า "Led Zeppelin อัลบั้มนี้พวกเขาไม่ได้แต่งเพลงเองทั้งหมด" แล้วเขาก็จะตอบมาว่า "แกไม่รู้จัก Willie Dixon

ว่าเขาเป็นใครใช่ไหม?" แล้วเขาก็ให้แผ่นเสียงผมมาย้อนกลับไปตอนนั้นผมรู้ว่าผมไม่อยากแต่งตัวแบบ

คนอื่น ตอนผมเห็น Jimi Hendrix ผมชอบที่เขาแตกต่างจากคนอื่นบนโลกใบนี้ และผมก็ชอบ Keith Richards ที่แตกต่างจากคนอื่นในวง The Rolling Stone ผมคิดว่าถ้าพวกเขาสามารถสร้างตัวตนของตัวเองได้ ผมก็น่าจะทำได้เหมือนกัน ในช่วงมัธยมผมเอาเงินที่หาได้ไปซื้อเสื้อแจ็กเก็ตและกางเกงผ้าสักหลาดมา ช่วงอายุ 14-15 ที่คุณเริ่มสนใจเด็กผู้หญิงและเด็กผู้หญิงก็เริ่มสนใจเด็กผู้ชาย พวกเธอบอกว่า "เธอดูดีจัง แจ็กเก็ตสวยนะ"ดังนั้นผมเลยไปทำงานพิเศษที่ร้านขายเสื้อผ้าหลังเลิกเรียนเพราะอยากได้ส่วนลด

     บาคาร่า

ผมเรียนวิทยาศาสตร์ในมหาวิทยาลัยแม้สุดท้ายจะไปเป็นพนักงานขายให้กับ Polo Ralph Lauren ที่ทำให้ผมตกหลุมรักการออกแบบและการสร้างสรรค์ต่างๆ เสียงในหัวบอกผมว่า "นี่คือสิ่งที่แกต้องทำ" ตอนนั้นผมอายุ20 ปลายๆ และตัดสินใจลาออกจากงานและเริ่มต้นเส้นทางอาชีพใหม่ ผมเคยไปเป็นหัวหน้าส่วนเสื้อผ้าผู้ชายของCalvin Klein แล้วก็กลับมาที่ Ralph Lauren ในฐานะหัวหน้างานออกแบบเสื้อผ้าผู้ชาย ผมโชคดีมากที่ได้ทำงานกับแบรนด์ชั้นเยี่ยมระดับโลกถึง 2 แบรนด์ วันหนึ่งผมเดินผ่านร้าน Barney New York เป็นวันอาทิตย์ปี 1999 ผมเดินดูแฟชั่นฤดูใบไม้ร่วงแล้วก็เห็น Prada ที่ได้รับความนิยม และมันก็ทำจากไนล่อนสีดำ ผมเห็น Helmut Lang ก็ดำ Jil Sander ด้วย แล้วผมก็คิดว่าพระเจ้า ถึงเวลาที่จะออกแบบอะไรให้แตกต่างจากแบบดั้งเดิมหรือยัง จะผสมผสานรูปแบบเก่ากับความรู้สึกสมัยใหม่ได้อย่างไร และนั่นก็กลายเป็นสไตล์ของผม

     วิธีคิดของผมเหมือนกันในทุกฤดูกาล ผมรู้ว่าผมต้องทำตั้งแต่ A ถึง 2 ตามเวลาที่กำหนด และสิ่งแรกที่ผมต้องการคือแรงบันดาลใจ ผมอยากจะซื่อสัตย์ต่อตัวเองและทะลุกำแพงคิดสิ่งใหม่ขึ้นมาได้ ผมอาจจะดูงานสถาปัตยกรรม อย่าง ตึกที่ Santiago Calatravaออกแบบในนิวยอร์ก และผมก็เริ่มคิดว่าคงน่าสนใจถ้าจะมีแจ็กเก็ตที่เย็บแบบเห็นตะเข็บ หรือวิธีถักสเวตเตอร์เป็นการมองหาอะไรที่จุดประกายความคิดผมรักสิ่งที่ผมทำอยู่ และผมรู้สึกว่าได้รับพร และผมก็ผสมผสานการออกแบบเข้ากับอีกสิ่งที่เป็นแรงขับดันของผมนั่นคือ ดนตรี ซึ่งอยู่กับผมมาตลอดเวลา คนส่วนใหญ่กว่าจะหางานที่รักได้สักงานก็ยากแล้ว แต่ผมหาเจอผมมีค่ายเพลงของตัวเอง ไม่ได้มีศิลปินเป็นร้อยคนผมมีแค่ 6 ค่ายนี้เพิ่งเปิดมายังไม่ถึงปี เป็นการเติบโตตามธรรมชาติ ผมไม่เคยมีแผนงานใหญ่ว่าจะทำค่ายเพลงหรือจะเอาศิลปินในสังกัดไปถ่ายโฆษณาของตัวเองมันเกิดขึ้นแบบเดียวกับประโยคที่ผมชอบใช้อธิบายทุกอย่างว่า ความลุ่มหลงจะช่วยผลักดันเราก้าวข้ามทุกอย่างและด้วยความรักความลุ่มหลงนี้เองที่ทำให้ผมได้รับการเคารพจากคนอื่น และนั่นถือเป็นเกียรติสำหรับผมมากคุณไม่จำเป็นต้องมีอย่างอื่นอีกแล้ว